تمام افراد بشر، در آرزوى سعادت جاودانى هستند؛ اما عده‏اى از راه آن منحرف شده و راهى را که به سوى فنا و بدبختى است انتخاب کرده‏اند و در دریاى غفلت غوطه‏ورند. اینان نمى‏دانند که خوشبختى و بدبختى در نهاد همه کس از روى اختیار نهفته شده است، هر کس مى‏تواند به وسیله غفلت، دروغ، ریا، تقلب، ناپاکى و فساد، خود را گرفتار طوفان بدبختى گرداند؛ اما خوشبختى گنجى است که بدون رنج میسر نمى‏شود و چون آهوى وحشى است که به اندک غفلتى از آغوش آدمى فرار مى‏کند.

کسانى که اوقات گرانبهاى خود را بیهوده بگذرانند، کسانى که هزاران کار زشت از آنها سرزند، ناگفته واضح است که چون کرم ابریشم تار بدبختى را به دور خود مى‏تنند. عجیب اینجاست که آن هنگام که خود را در دام بلا گرفتار دیدند از روزگار شاکى و از دیگران ناراضى مى‏شوند و گناه خود را به گردن دیگران مى‏نهند، نمى‏دانند که از ماست که برماست!!

براى شکستن حصار فساد و بدبختى، خداى متعال مقرر فرموده که از دوازده ماه سال، افراد مسلمان، یک ماه آن را روزه بگیرند تا یکى از درهاى خوشبختى به روى آنها بازگردد.

کسانى که معناى رمضان و حوادث و خصایص آنرا خوب درک کرده‏اند، یک نوع الهام جان‏بخشى از آن مى‏گیرند که عبارت از نقطه آغاز یک آهنگ سفر روحانى است.

در این ماه مؤمن، خود را از زندگانى تاریک مادى خلاصى داده و قدم به دایره یک زندگى روشن مى‏گذارد.

از تیره‏گى‏ها و اندوه دنیا فارغ شده و به لذتى سرگرم مى‏شود که در آن هیچ دردى را احساس نمى‏کند. هر روز خود را با عبارت: «خدایا براى تو و به فرمان‏ تو روزه مى‏گیریم» آغاز کرده و با جمله «خدایا براى تو و به فرمان تو افطار مى‏کنیم» آنرا به پایان رسانده و در بقیه اوقات نیز بهره وافى از دعا و تلاوت قرآن و نماز توجه به مقام ربوبى خواهد داشت.

قال رسول‏اللَّه صلى الله علیه و آله: لِلصَّائِمِ فَرْحَتانِ فَرْحَةٌ عِنْدَ الْافْطارِ وَفَرْحَةٌ عِنْدَ لِقاءَ رَبِّهِ «1».

 «نبى مکرم اسلام فرمود: روزه دار دو خوشحالى دارد: هنگام افطار و هنگام ملاقات با پروردگار».

قال رسول اللَّه صلى الله علیه و آله: مَنْ صامَ شَهْرُ رَمَضانٍ ایْماناً وَاحْتِساباً وَکَفَّ سَمْعَهُ وَبَصَرَهُ وَلِسانَهُ عَنِ النَّاسِ قَبِلَ اللَّهُ صَوْمَهُ وَغَفَرَلَهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَما تَأَخَّرَ وَاعْطاهُ ثَوابَ الصَّابِرینَ «2».

 «پیغمبر اکرم فرمود: کسى که ماه رمضان را روزه بگیرد، به خاطر ایمان و احتسابش نسبت به خداى متعال و گوش و چشم و زبان خود را از آزار مردم حفظ کند، خداى متعال روزه او را قبول مى‏کند و گناهان دور و نزدیکش را مى‏بخشد و ثواب صابران را به او عطا مى‏کند».

پی نوشت ها:

__________________________________________________

 (1)- کافى: 4/ 65، باب جاء فى فضل الصوم، حدیث 15؛ من لا یحضره الفقیه: 2/ 76، باب فضل الصیام، حدیث 1780.

 (2)- وسائل الشیعه: 10/ 164، باب 11، حدیث 13124؛ ثواب الاعمال: 290؛ المقنعه: 305، باب 7